بهشت بی نشان

هیچ عددی نحس نیست ...خداوند هیچ عددی را نحس قرار نداده است،نحسی و نامبارکی از ما و اعمال ماست.خطاهای خودمان را به گردن روز و عدد و .... نگذاریم.
بنی امیه در جهت تخریب شخصیت شیعه و به خصوص حضرت علی (ع) اقدامات گسترده ای را انجام داده بود،که خیلی از آنها هنوز هم در فرهنگ محاوره ای و ضرب المثلهای ما باقی مانده است .یک نمونه بارز این مطلب نحسی عدد 13 بود.آنها13 رجب روز میلاد حضرت علی (ع) را عدد نحس و بدیمن بین مردم رواج دادند در حالیکه این عدد برای شیعیان مبارکترین عدد است.

فارس: مرحوم علامه طهرانی معتقد است اين روايات نه تنها از طريق اهل بيت سلام الـله عليهم اجمعين وارد شده است، بلكه از طريق عامّه نيز رواياتى در اين باره روايت شده است.

ما براى اين روايات سه معنى مى ‏كنيم كه آنها نيز مترتب بر يكديگر مى ‏باشند. يعنى در سه مرحله متفاوت از نقطه نظر ظهور و خفا آنها را تفسير مى‏نمایيم:

بعد از مدتها دوری دوباره تصمیم گرفتم این وبلاگو به روز کنم.
پر از امید و انرژی دوباره به سمت روشنایی قدم بردارم.
راستی ماه رمضان مبارک :)

سپاس خدا را که ما را راهنما به سپاس خود شد، و شایسته ی آن نمود، تا از شکرگزاران احسان او گردیم، و به ما بر این کار پاداش نیکوکاران بخشد و سپاس خدای را که دینش را به ما عنایت فرمود و ما را به آیین خود اختصاص داد، و در راههای احسان خود روان ساخت تا در آنها به فضل و لطفش به سوی رضوان او حرکت کنیم. چنان حمدی که از ما بپذیرد، و به سبب آن از ما خشنود شود. و سپاس خدای را که از جمله آن راهها، ماه خود ماه رمضان را قرار داد. ماه روزه، ماه اسلام، ماه طهارت، ماه آزمایش، ماه قیام، ماهی که قرآن را در آن نازل کرد برای هدایت مردم و بودن نشانه هایی روشن از هدایت و مشخص شدن حق از باطل و بدین جهت برتری آن ماه را بر سایر ماهها بر پایه ی احترامات فراوان، و فضیلتهای آشکار روشن نمود، پس آنچه را در زمانهای دیگر حلال بود حرام کرد و اکرام آن خوراکیها و آشامیدنیها را منع نمود و برای آن زمان معینی قرار داد که حضرتش-جل و عز- اجازه نمیدهد از آن پیش افتد و نمی پذیرد که از آن پس افتد، سپس یکی از شبهایش را بر شبهای هزار ماه فضیلت و برتری داد، و آن را شب قدر نامید.

خداوندا خودداری از محرمات در آن را به ما الهام کن و ما را به روزه داشتن آن با حفظ جوارح از گناهان و به کار بردن آنها در آنچه که تو را خشنود می نماید یاری ده، تا با گوشمان به گفتار لغو گوش نکنیم، و با چشمانمان به تماشای لهو نشتابیم، و دستهایمان را به حرامی دراز نکنیم، و به سوی ممنوع تو گام برنداریم، و شکمهایمان جز به حلال پر نشود و زبانمان به غیر آنچه تو گفته ای گویا نگردد.

امام باقر، محمد بن علی بن الحسین (علیه السلام)، لقبش «باقر» است. باقر  یعنی شکافنده. به آن حضرت«باقر العلوم» میگفتند، یعنی شکافنده دانشها.

مردی مسیحی، به صورت سخریه و استهزاء کلمه «باقر» را تصحیف کرد به کلمه «بقر»-یعنی گاو-، به آن حضرت گفت:«انت بقر» یعنی تو گاوی.

امام بدون آنکه از خود ناراحتی نشان بدهد و اظهار عصبانیت کند، با کمال سادگی گفت:« نه، من بقر نیستم، من باقرم.»

مسیحی:«تو پسر زنی هستی که آشپز بود.»

-«شغلش این بود، عار و ننگی محسوب نمی شود.»

-«مادرت سیاه و بی شرم و بدزبان بود.»

-«اگر این نسبتها که به مادرم می دهی راست است، خداوند او را بیامرزد و از گناهش بگذرد، و اگر دروغ است، از گناه تو بگذرد که دروغ و افترا بستی.»

مشاهده این همه حلم از مردی که قادر بود همه گونه موجبات آزار یک مرد خارج از دین اسلام را فراهم آورد، کافی بود که انقلابی در روحیه مرد مسیحی ایجاد نماید و او را به سوی اسلام بکشاند.

مرد مسیحی بعدا مسلمان شد.

ایام خوش دیدار در راه است

دیدار ماه خدا

و تو را میخوانم که بیایی و سلام و صلواتی بر دوست تقدیم کنی

برای ثبت نام به بخش نظرات مراجعه کنید و تعداد صلواتهایی که می خواهید هر روز در ماه مبارک رمضان

برای امام زمان(عج) بفرستید را اعلام کنید

خوشحال میشوم اگر این پیام را به دیگر دوستان خود هم اطلاع دهید

و این مطلب را در وبلاگ خود به نام خود بنویسید

یامهدی

باید ایمان بیاورم

اما چگونه؟ با کدامین معرفت؟ با کدام عشق؟

اکنون فقط عاجز توام ای خدا، توان ایمان ندارم

عشق پایبند ندارم، دنیایم نیست اما بی توام

باید عاشق شوم اما قلبم بسیار بیمار است، باید لایق عشقت باشم تا عاشقت شوم

باید تو را دریابم تو را درک کنم تو را بازشناسم

چگونه بگویم؟ تو را میخواهم اما به من نمیدهند این مردمان که میگویند از راه تواند

اینان میگویند که لایق تو نیستم که عشق تو را درنخواهم یافت

اینان نمیدانند چقدر محتاج توام فقط در این فکر هستند که تو که هستی

اینان به من نمینگرند تو به من بنگر

تو به من نگاه کن  ببین چقدر محتاج توام

ببین چه راحت بیمارم و چه سخت درمان میشوم

یا طبیب من لا طبیب له قلبم از شدت بیماری مرده

بیمارم مرا دریاب

دست از تو نخواهد کشید این هستی حتی اگر همه ی انسانها تو را رها کنند

نمیتوان از تو دور شد اما نزدیکی را هم چاره ای جز تو نیست

باز از سمت صبح تو را خواهم خواند تا بیایی...

نماز صبح را رسول اکرم در مسجد با مردم خواند. هوا دیگر روشن شده بود و افراد کاملا تمیز داده می شدند. در این بین، چشم رسول  اکرم به جوانی افتاد که حالش غیر عادی به نظر می رسید. سرش آزاد روی تنش نمی ایستاد و دائما به این طرف و آن طرف حرکت میکرد. نگاهی به چهره جوان کرد، دید رنگش زرد شده، چشمهایش در کاسه سر فرو رفته، اندامش باریک و لاغر شده است. از او پرسید:

«درچه حالی؟»

-«در حال یقینم یا رسول الله!» -«هر یقینی آثاری دارد که حقیقت آن را نشان میدهد. علامت و اثر یقین تو چیست؟»

-«یقین من همان است که مرا قرین درد قرارداده، در شبها خواب را از چشم من گرفته است و روزها را من با تشنگی به پایان می رسانم. دیگر از تمام دنیا و مافیها رو گردانده و به آن سوی دیگر رو کرده ام. مثل این است که عرش پروردگار را در موقف حساب و همچنین حشر جمیع خلایق را می بینم. مثل این است که بهشتیان را درنعیم و دوزخیان را در عذاب الیم مشاهده می کنم. مثل این است که صدای لهیب آتش جهنم همین الآن در گوشم طنین انداخته است.»

رسول اکرم رو به مردم کرد و فرمود: «این بنده ای است که خداوند قلب او را به نور ایمان روشن کرده است.» بعد رو به آن جوان کرد و فرمود:«این حالت نیکو را برای خود نگه دار.»

جوان عرض کرد:« یا رسول الله! دعا کن خداوند جهاد و شهادت در راه حق را نصیبم فرماید.» رسول اکرم دعا کرد. طولی نکشید که جهادی پیش آمد و آن جوان در آن جهاد شرکت کرد. دهمین نفری که در آن جنگ شهید شد، همان جوان بود.